Την Δευτέρα, προτού αναχωρήσω από την Πάτρα, επικοινώνησα τηλεφωνικά με τον κ. Μιχαήλ Αγγελίδη, αριστούχο νομικό και συγγραφέα πολλών πατερικών βιβλίων. Ο ίδιος ποτέ δεν χρησιμοποίησε τίτλους και περγαμηνές. Προτιμά να ζει στην αφάνεια και να τον γνωρίζει ο Θεός. Σεμνά αναγράφει μόνο το ονοματεπώνυμό του στα βιβλία, και ταπεινά υπογράφει τις επιστολές του ως «συνταξιούχος έμπορος»
Κάθε συζήτηση μαζί του είναι μάθημα βιβλικής και πατερικής θεολογίας. Γνωρίζει τους Πατέρες της Εκκλησίας όσο λίγοι. Αυτούς υπηρέτησε, και Αυτούς μας μετέφερε, στα ογκώδη βιβλία του, και στις επιμέρους θεματικές εργασίες του. Να αναφέρω εδώ, ότι αυτούς τους ογκώδεις πολυσέλιδους τόμους τους πρόσφερε δωρεάν, και κατά χιλιάδες στους αναγνώστες. Τολμώ να πω ότι -για μένα- είναι η σπουδαιότερη μορφή του πνεύματος σήμερα στην πόλη των Πατρών. Μέσα στα πολλά που μου είπε, εξέφρασε την οδύνη και τον πόνο του για την πρωτιά που έδωσε η ελληνική επιτροπή στο τραγούδι που ήλθε πρώτο στον διαγωνισμό της Eurovision. Τον ενόχλησε η σιωπή μας, το ότι δεν υπήρξαν άμεσα διαμαρτυρίες, όχι για θόρυβο αλλά επί της ουσίας. Έφερε στον νου του σπουδαίες προσωπικότητες της γενιάς του, καθώς τον αγωνιστή άγιο των Πατρών Αρχιμανδρίτη Γερβάσιο Παρασκευόπουλο, και έκανε συγκρίσεις... Ένιωσα άσχημα με τα όσα σωστά έλεγε ….. και για την δικιά μου σιωπή, αλλά και της χριστιανικής παρατάξεως.
Χθες Τετάρτη ένιωσα μεγαλύτερη ντροπή. Μου έγινε μια ενορχηστρωμένη και δικαιολογημένη επίθεση από πολλούς ομόδοξους Έλληνες αδελφούς με τους οποίους συναντήθηκα στο ταξίδι μου. Έθιξαν και αυτοί το ίδιο θέμα. Δεν φτάνει -μου είπαν- ότι η ελληνική επιτροπή έδωσε άριστα, αλλά δεν άκουσαν διαμαρτυρίες για αυτόν τον ξεπεσμό από την Εκκλησία, τους διανοούμενους πιστούς πανεπιστημιακούς, τους θρησκευτικούς συλλόγους, τις ενώσεις γονέων κλπ.
Τα μεταφέρω εδώ περιμένοντας από τους Εκκλησιαστικούς Ταγούς (κληρικούς και λαϊκούς) να αποδείξουν ότι δεν φτώχυνε από ηθικές και πνευματικές αξίες ο τόπος μας.