Ανθοί στην ερημιά
Περιδιαβαίνω σε κάποια «ερημιά». Στους πολυσύχναστους δρόμους μιας πόλης. Γνωρίζω πως αυτό είναι αντίφαση και σχήμα οξύμωρο! Για μένα όμως ο τόπος είναι έρημος από ανθρωπιά, είναι φτωχός από αγάπη.
Έχω την αίσθηση πως βρίσκομαι στην Σαχάρα. Και συναντώ κροταλίες, βόες και άλλα επικίνδυνα ερπετά. Κι αντί για δέντρα βλέπω κάκτους με σουβλερά αγκάθια και μόνο πού και πού μια μικρή όαση με λίγες φοινικιές!
Ώρες – ώρες νομίζω ότι βρίσκομαι στην ζούγκλα, όπου το μεγαλύτερο θεριό τρώει το μικρότερο. Βλέπω τα πελώρια φορτηγά και τις νταλίκες και νομίζω πως είναι ελέφαντες και ρινόκεροι που στο πέρασμα τους τσακίζουν τα δέντρα. Όμως – ευτυχώς - κι εδώ μέσα στην αγριοσύνη και την ερημιά της ..πολιτισμένης ζούγκλας βλέπω ν’ ανθίζουν και μερικοί πανέμορφοι και μυρωδάτοι ανθοί.
Είδα μια χαριτωμένη μαθητριούλα να βοηθάει μια γριά να διασταυρώσει τον δρόμο. Πρόσεξα πολλούς να παραμερίζουν πρόθυμα για να μπορέσει το ασθενοφόρο να περάσει απρόσκοπτα. Ποιος ξέρει, ίσως και να μεταφέρει και κάποιο δικό τους. Αλλά τι λέω; Δικοί του καθενός πρέπει να είναι όλοι οι υπόλοιποι! Έτσι τουλάχιστο πρέπει να τους θεωρούμε. Γιατί είμαστε όλοι αδύναμα πλάσματα και όλοι κάτω από την ομπρέλα του Θεού, τον ουρανό.
Προσπαθώ να βρω ακόμα λίγα λουλουδάκια. Και βρίσκω. Περιμένοντας για ώρα να στρίψω δεξιά, ένας κύριος μου σκάει ένα χαμόγελο και μου κάνει νόημα να περάσω! Του ανταποδίδω το «λουλούδι» με ελαφριά υπόκλιση του κεφαλιού και μ’ ένα μειδίαμα.
Ας είναι! Έστω και μέσα στις ερημιές φαίνονται και λίγα όμορφα και μυρωδάτα λουλούδια. Λουλούδια που φέρνουν στις ψυχές ικανοποίηση, χαρά, ελπίδα. Λουλουδάκια που αν όλοι φροντίσουμε να φυτεύουμε, τότε σιγά-σιγά οι ερημιές κι οι ζούγκλες θα μετατραπούν σ’ ένα ευωδιαστό πανέμορφο ανθόκηπο. Κι ο Θεός, από τον ουρανό θα χαμογελά κι Αυτός!
Ιάκωβος