ΠΗΓΗ ΕΥΛΟΓΙΑΣ
Πέμπτη 2 Ιουλίου 1964,
εφημερίδα «Πελοπόννησος».
Tην επομένη ημέρα της κηδείας
του αοιδίμου Γέροντος,
π.Γερβασίου Παρασκευοπούλου
Μια γλυκιά ακτινοβολία ζωής έσβησε. Μια καρδιά πλημμυρισμένη από αγάπη, ως τον τελευταίο της παλμό, έφτασε στο τέρμα της. Ο π. Γερβάσιος ήταν το ωραίο δένδρο, που εσκίασε τον πόνο και τη δυστυχία. Τα πάντα γι΄ αυτόν ήταν ο πλησίον και μέσα σ΄ αυτό τον αγώνα έταξε τη ζωή του. Ήταν η σταγόνα του φωτός, που έπεφτε στα ερέβη και άπλωνε και πλάταινε κι΄ έπινε το σκοτάδι των ψυχών. Ήταν ένα κοχύλι, που μέσα του μούγκριζε ο ωκεανός της πίστεως. Ήταν το θαύμα μιας ζωής που την είχε αγγίξει η θεία χάρις. Γι΄ αυτό ηχούσε στις καρδιές των ανθρώπων, σαν παρηγορήτρα καμπάνα.
Μα ο ήχος αυτός δεν θα πάψη να χτυπάει και ποτέ δεν θα κοιμηθεί το μάτι του πνεύματός του. Θα κυλάνε οι βρύσες από τα κηρύγματά του, σαν μυστηριακή εκπαίδευση και σαν αποστολική η εποχή του δεν θα ξεχαστεί. Μπορεί η πρόσκαιρη ζωή του νάσβησε, αλλά πρόφτασε να ανάψει ένα πλήθος άλλες ζωές. Πάλαιψε σαν τον Ιακώβ και σκέπασε το οδυνηρό πρόσωπο της ζωής με την αιώνια παρηγοριά του Χριστού. Ανάμεσα στο κύρος της Εκκλησίας και στα δικαιώματα της συνείδησης έβαλε την ισχυρή προσπάθεια της χριστιανικής σκέψης. Η ιερή αγωνία του ήταν να πλάθει ψυχές και γενναιόφρονα οικοδόμησε ένα κόσμο αγνό και αδερφωμένο. Μέσα από τραχιά μονοπάτια, με καρτερικότητα οδήγησε τη μικρή λεγεώνα του, γνωρίζοντάς της ότι τίποτα δεν μπορεί κανείς να οικοδομήσει χωρίς να το θεμελιώσει με το αίμα και το δάκρυ. Κι΄ έδωσε σε έναν κουρασμένο κόσμο μια έννοια, ένα σκοπό κι΄ ένα ιδανικό. Ο πατήρ Γερβάσιος αγωνίστηκε χωρίς αυταπάτες και χωρίς αποθάρρυνση. Και ήταν σιδερένια η ραχοκοκαλιά του, που στήριξε τόση πίστη. Πολλές φορές ήρθε σε αντίφαση ανάμεσα στο δεσποτικό πνεύμα της κοινωνίας και στο μαγικό σύνθημα, που είχε προτάξει υπέρ του ορθού λόγου. Στο χάλκινο κύκλο του, τραβούσε ρέοντας αδιάκοπα και δε στάθηκε πουθενά! Μόνο ζωγράφιζε με τα υπερούσια λόγια του, το αιώνιο πέρασμα και κατασκεύαζε στις σκέψεις των ανθρώπων την ιδέα του Θεού.
Κατόρθωσε να φέρει τη ζωντανή πίστη και να αντηχήσει πάνω σ΄ αυτή η συναυλία των ψυχών. Έκαμε ένα σιωπηλό στρατό από άντρες και γυναίκες, που είχαν καλή θέληση, ταπεινές καρδιές και καίγονταν από μυστική αφοσίωση. Και ο ένας κοντά στον άλλο, πρόσεχαν την καλή γη, που τους παρέδωσε ο ποιμενάρχης. Τη σκάλιζαν, την έσπερναν και προσπαθούσαν να την κάνουν γόνιμη. Στη θρήσκα, λοιπόν μερίδα του τόπου, το πνεύμα του π. Γερβασίου θα μείνει ζωντανό. Στη μάχη που έδωσε, εξόδεψε όλη τη δύναμη της ψυχής του. Γι΄ αυτό οι ελπίδες του ήταν μεγάλες, η φλόγα της θυσίας του αγνή και το πνεύμα του καρτερικό. Ήταν ο ιερωμένος, που είχε κυριευθεί από την αγάπη και είχε για τον άνθρωπο την μυστικόπαθη τρυφερότητα του Αγίου Βικεντίου.
Έσκαψε υπομονετικά και σε βάθος αρκετό, για να αφήσει να τρέξει το αυλάκι μιας εργασίας. Κάτω από τις απλωμένες φτερούγες του μάζεψε τους αποθαρρημένους και γινότανε μαζί τους μια καρδιά. Έτσι ύμνησε τη ζωή του ο πατήρ Γερβάσιος και υπήρξε το ωσαννά για το ορφανό, τον άρρωστο, για τον απελπισμένο και τον απόκληρο. Στον πόνο και στη δυστυχία εστήριξε το βωμό του. Και έγινε πηγή μεγάλης ευλογίας ο ιερός θάνατός του!
ΕΥΑ
Πηγή: "Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ"