Της προσφοράς το βάρος
Στο λόγο Σου θέλησε, Κύριε, εφαρμογή πιστή να κάνει.
Σε μια λεκάνη, καθάριο νερό συνέλεξε,
με λέντιο λευκό τη μέση του περίζωσε
κι έτρεξε στης πόλης του τις εσχατιές
ζητώντας αδελφούς για να υπηρετήσει.
Κι ανταποκρίθηκαν πολλοί στο κάλεσμά του τούτο:
χωλοί, τυφλοί, ανάπηροι, εχθροί και φίλοι.
Μα πριν του πρώτου
τα λερωμένα πόδια αδελφού τολμήσει να αγγίξει
σαν κάτι μέσα του βαθιά με πάταγο να έσπασε
κι ένας φόβος, μια αποστροφή το είναι του κυρίεψε.
Αδύνατον σε τέτοια βρωμιά τα χέρια του να βάλει.
Γοργά ευθύς τότε σηκώθηκε,
και σαν τον νέον κείνον της παραβολής,
θλιμμένος αποχώρησε.
Κι έμεινε ένα λέντιο λευκό,
σφικτά δεμένο πάντα γύρω απ’ την οσφή του,
και την πρόθεση την ιερή να του θυμίζει
και την πτώση του, μα και το χρέος.
Στάχυς