Δημάς
Δημά οι φίλοι με φωνάζουν.
Ειμ’ αυτός, που τον νυν αιώνα αγαπήσας,
τον δάσκαλό μου εγκατέλειψα,
κάπου αλλού την ευτυχία ζητώντας,
σε κάτι άλλο την ελπίδα.
Οι σύντροφοί μου οι παλιοί,
με σκέψη κι υποψία μ’ αντικρίζουν.
Ειμ’ αυτός που πρόδωσε την πίστη,
ένας «προδώσας».
Δεν ξέρω γιατί έφυγα, τι έψαχνα
και τι στο τέλος βρήκα.
Μα ό,τι είχα, σ’ ό,τι ήλπισα, τα πάντα έχασα,
και ηδονή και όνειρα και δόξα.
Μονάχα η μνήμη,
κρυμμένη μέσα μου βαθιά, μου απομένει.
Κι είναι πράγματι πολύ οδυνηρή όταν έρχεται
της φρόνησης η ώρα,
καθώς τα είδωλα, που τόσο λαμπερά σε ξεγελούσαν,
τώρα νεκρά να κείτονται, ταπεινωμένα.
Σε σένα μνήμη πλέον τρέχω κι ακουμπώ.
Παλιέ μου δάσκαλε, μεσ’ απ’ αυτή,
τον δρόμο πίσω φώτισέ μου,
και μεσ’ απ’ τις χώρες και τα χωριά που πέρασα
σ’ απάνεμο λιμάνι πάλι οδήγησέ με.
Ο κόσμος πια δεν με ελκύει, νεκρός για μένα τώρα κείται.
Κι αν το τέλος αυτό, μια νέα αρχή θα μου χαρίσει,
τότε τίποτα δεν έχεις πια για μένα να φοβάσαι.
Ένας νεκρός θα είμαι, που ανεστήθη.
Στάχυς