«Των οικιών υμών εμπιμπραμένων,
αυτοί άδετε;»
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
«Γεωργοῦ παῖς κοχλίας ὤπτει-ψήνει. ἀκούσας δὲ αὐτῶν τριζόντων ἔφη· “ὦ κάκιστα ζῷα, τῶν οἰκιῶν ὑμῶν ἐμπιπραμένων αὐτοὶ ᾄδετε;”Αυτή η αποστροφή του μικρού χωριάτη-μύθος Αισώπου-στα σαλιγκάρια που έψηνε και τ’ άκουγε να τσιτσιρίζουν, χωρίς το, «ω κάκιστα ζώα», έρχεται γάντι στους αυτόκλητους «Ηρακλείς της Ορθοδοξίας. Που, ενώ εσύ γράφειςγια το πνευματικό, ηθικό και ευρύτερο ξεχαρβάλωμα της Ελληνικής κοινωνίας, μάλιστα, ύστερα από δυο αναγεννητικά χριστιανικά ρεύματα διάρκειας ενός αιώνα, το «Δυτικά» Ορθόδοξο, και το «Ανατολικά» ή «πούρα» Ορθόδοξο-δες, «Ο νεαρός άθεος ξευτέλισε την Εκκλησία» - αντί να νιώσουν κάποιο στοιχειώδη προβληματισμό, άσε δα κάποια συναίσθηση ευθύνης, τα τοιαύτα δεν είναι για τους τέλειους, σπεύδουν να καταθέσουν το «κόλλημά» τους, ο αιρεσιάρχης Πάπας, η παπική αίρεση… «Από την πόλη έρχομαι, και στην…»
Δε θα επαναλάβω ότι αμφισβητώ την Ορθοδοξία τους-δες, «ο Θεολογικός Διάλογος εκ των ένδον», ιδιαίτερα, «Ανακεφαλαίωση στα περί ΘεολογικούΔιαλόγου» - θα παραθέσω με λίγα παραπλήσια Αντί-Δυτική αφοριστική φυλλαδίου παλαιόθεν αγαπητού αδελφού και φίλου, και θα αφήσω τον καθένα να κρίνει.
Με τον τίτλο: «Αβυσσαλέα διαφορά Ορθοδοξίας και παπισμού…», καταγράφει ως κατηγορίες του Μεγάλου Ιεροεξεταστή κατά πρόσωπον του ελθόντος υποθετικά στη Σεβίλλη Χριστού, την απόρριψη των τριών προτάσεων -πειρασμών του Διαβόλου στην έρημο- «Αδελφοί Καραμαζώφ», Ντοστογιέφσκι. Στο μεταξύ Τον έχει συλλάβει, φυλακίσει, αποφασίσει να κάψει, αλλά Τον επισκέπτεται νύχτα στη φυλακή και αρχίζει. Δεν έκανες τις πέτρες ψωμί, να χορτάσουν οι πεινασμένοι, και να γίνουν οπαδοί σου! Δεν πήδηξες απ’ το πτερύγιο του ναού, να σε σώσουν οι άγγελοι, κι απ’ το θαύμα, να κάνεις να Σ’ ακολουθήσει κόσμος και κόσμος! Αρνήθηκες να τον προσκυνήσεις με αντάλλαγμα την πολιτική κυριαρχία του κόσμου! Και σαν να μην έφταναν αυτά, ήρθες και μας ενοχλείς που αλλάξαμε την ιστορία σου!
Έχοντας … ξεσκεπάσει έτσι ο συντάκτης τον παπισμό, «γλαυξ εις Αθήνας», συμπεραίνει: «Στον «Ιεροεξεταστή» του Ντοστογιέφσκι ενυπάρχει ενδεικτικά, αλλά και εναργέστατα, μια μικρή μόνο γεύση της χαώδους εν τη Ουσία «διαφοράς» μεταξύ Ορθοδοξίας και παπισμού: Άλλος ο Αληθινός Χριστός της Εκκλησίας, και άλλος ο ψευδεπίγραφος «χριστιανισμός» της παπικής αιρέσεως» !
Αλλά ! Εκείνο που δεν καταλαβαίνει στη βιασύνη να καταθέσει την ίδια καραμέλα είναι ότι, η όλη ουσία αυτού του θαυμάσιου γραπτού βρίσκεται στην ακόλουθη μικρή συνέχεια που παραλείπει !! «Όταν ο ιεροεξεταστής σώπασε, περίμενε λίγο, νομίζοντας πως ο Αιχμάλωτός του θα του απαντήσει. Η σιωπή Του τον καταθλίβει. Έβλεπε πως τον άκουγε ο Φυλακισμένος όλη την ώρα κοιτάζοντάς τον πράα και στοχαστικά, ίσα στα μάτιακαι φαινότανε να μη θέλει να φέρει καμιάν αντίρρηση. Ο γέρος θα το ’θελε να του πει κάτι, ας ήταν και πικρό, ας ήταν και τρομερό. Μα Εκείνος ξαφνικά πλησιάζει σιωπηλός το γέρο και τον φιλάει στα λιπόσαρκα γεροντικά χείλη του.Να όλη η απάντησή Του. Ο γέρος ανατριχιάζει. Κάτι σαλεύει στις άκρες των χειλιών του. Πηγαίνει στην πόρτα, την ανοίγει και Του λέει: «Πήγαινε και μην ξανάρθεις πια … καθόλου, μην έρθεις … ποτέ, ποτέ !»Και τον αφήνει να βγει «στους σκοτεινούς δρόμους της πολιτείας». Ο Αιχμάλωτος φεύγει.
-Κι ο γέρος;
-Το φιλί του καίει την καρδιά, μα ο γέρος δεν αλλάζει γνώμη»-εκδόσεις «Γκοβόστη»
Ήτοι! Η Ορθοδοξία ως η ατόφια συνέχεια της ιστορίας του Χριστού, της «Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας» των εννιά πρώτων αιώνων ακολουθεί, ως έχει χρέος, απέναντι σε όλους τους αδελφούς της ιστορικής δοκιμασίας, που έχει τις ρίζες της στην απαίτηση των δυο Ζεβεδαίων για πρωτοκαθεδρία, αυτό το φιλί!Όχι άσχετο με το πλύσιμο των ποδιών και του προδότη, το σχετικό κέρασμά του στο Μυστικό Δείπνο, κι εκείνο το δραματικό, «εταίρε εφ’ ω πάρει;», ακόμα και την έσχατη ώρα του ασπασμού της προδοσίας! Πέρα από τη λειτουργική ευχή «υπέρ της των πάντων ενώσεως», αποτολμά κάθε πρωτοβουλία αγάπης και αδελφοσύνης! Και παραδίδει στο άπειρο έλεος του Θεού, το αν ή πότε θ’ ανοίξει το δρόμο !Αυτή είναι η αληθινή Ορθοδοξία ! «Το δε περισσόν τούτου εκ του πονηρού», αν δε θυμίζει, «οφθαλμόν, αντί οφθαλμού»!
Όσο για τους εναντίον μου κεραυνούς τους, χαμένος κόπος! Χτυπούν, «το τίποτα του τίποτα». Αυτό και είμαι και αισθάνομαι ότι είμαι σε όλη μου τη ζωή.