Η ΛΕΙΨΑΝΔΡΙΑ ηγετών σήμερα είναι αισθητή παντού.
Πολύ δε περισσότερο στην “έρημη” χώρα μας.
Εκτός από την πολιτική και πνευματική ηγεσία
λειψανδρία υπάρχει και στις εκκλησιαστικές προσπάθειες.
Η «εκκλησιαστική λειψανδρία», η έλλειψη ηγετών μεγάλου πνευματικού και διοικητικού διαμετρήματος, ικανών να προχωρήσουν σε πραγματικές τομές για την αντιμετώπιση των πελώριων διλημμάτων της σύγχρονης εποχής είναι πλέον ορατή και οδυνηρή.
Είναι η εποχή που απουσιάζουν οι άνθρωποι κύρους στις ηγεσίες, που κυριαρχεί η μετριότητα σε πολλούς τομείς της «ζωής», δεν υπάρχουν πλέον «πνευματικά αναστήματα». Ανίκανοι επίγονοι ενδόξων προγόνων ή όπως μας λέει ο Δ. Σολωμός «Περασμένα μεγαλεία. Και διηγώντας τα να κλαις». Η κορνίζα μπορεί να είναι πολύτιμη, το περιεχόμενο …
Φθάσαμε στο τραγικό κατάντημα στις θέσεις ενδόξων και φωτεινών Πνευματικών Πατέρων, με μεγάλη ακτινοβολία που ξεπέρασαν τα όρια της Ελληνικής επικράτειας, να αναλαμβάνουν «προϊστάμενοι» άνθρωποι κάτω του μετρίου, χωρίς ηγετικά προσόντα, χωρίς αγάπη χριστιανική, αλλά με ψυχρή λογική προς το συμφέρον. Για μένα οι τίτλοι τέλους έπεσαν προ ετών, τώρα .....
Αναστάσιος Κ. Κωστόπουλος
ΥΓ. Σε όσους πίκρανα με τις σκέψεις μου «περαστικά» τους.
Αυτή την άποψη σχημάτισα διαβάζοντας ότι «ο σεβάσμιος κληρικός θα αναλάβει … υψηλό πνευματικό αξίωμα» σέβομαι την ιεροσύνη του αλλά δεν τοντιμώ πέραν αυτής.